Köhne mektublar

Xeber geler daha ömrün qisindan,
Soyuyarsan- saçlarina qar düser.
Ancaq köhne kitablarin içinden
Herde-herden köhne mektublar düser.

Eyilersen, götürersen gizlice,
boylanarsan- arvad-usaq görmesin.
Çekilersen otagin bir küncüne,
Gizli-gizli oxuyarsan her sözü.

Bu ne sevgi mektubudu, ilahi,
Indiyecen agriyir her sözü de.
Oxuduqca lal setirler seslener,
Yavas-yavas sesi düser yadina.
Bir herfden- qasi düser yadina,
Bir herfden- gözü düser yadina.

O gözlerden yadigartek varaqda
Göz yasinin lekesini görersen.
Birden donu xisildayar otaqda,
Pencerede kölgesini görersen.

Diksinersen, boylanarsan qapiya;
"o kölgeni arvad-usaq gördümü?!"
Tez mektubu atarsan külqabiya,
yandirarsan her sözünü, setrini.

Sözler yanar- kagizi da yandirar,
Sözler yanar- o qizi da yandirar.
Sözler qaçar o alovun içinden,
Sen baxdiqca- basar seni soyuq ter.
Sira-sira qara qarisqalartek
Qacib geder qara-qara herfler.

Tekce o qiz qaça bilmez bu oddan.
Bir qus olub uça bilmez bu oddan.
O qiz yanar o alovun içinde,
Göye qalxar o alovun dilleri.
O alovun dillerine sarmasib
Yanar, yanar uzun-uzun telleri.
Yanar bir varxt saçlarini oxsayan
Uzun-uzun barmaqlari, elleri.

O qiz yanar- erse çixar tüstüsü,
Kagiz yanar- külqabida küllener.
Qefil birden külqabinin içinden
Yere düsüb bir üzük diyirlener.

Lap özünü itirersen- baxarsan,
O üzüyü götürersen- baxarsan;
Bu üzüyü axi harda görmüsen?
Bu üzü görmemisen belke heç.
Sen o qiza haçan üzük vermisen?
Ona üzük vermemisen belke heç.

Arvadin da qefil girer qapidan:
- Elindeki nedi? - deyer. -Üzükdü.
- O üzüyü ne yaxsi ki, tapmisan,
Neçe vaxtdi, itirmisdim, gezirdim.

Sonra geler, senden alar üzüyü:
- Bunun rengi niye bele qaralib?
Barmagina gücle salar üzüyü:
- Ele bil ki, bir balaca daralib.

Külqabidan tüstü qalxar hele de,
O mektubun külü hele isarar.
Maddim- maddim durub baxar arvadin,
O tüstüden bir cüt gözü yasarar.

- Heç olmasa pencereni aç, -deyer, -
Burda nece oturmusan sen, nece?!
Bu ne yaniq qoxusudu, ilahi,
Ele bil ki, adam yanib indice...

Razmiz Rövşen